Iedereen weet wat hij later wil worden, toch?

Over mij en mijn conflict

Als jongetje van 10 jaar wist ik al dat ik later drummer wilde worden. Op de middelbare school vond ik het heel vreemd dat veel andere kinderen niet wisten wat ze later wilden worden. Ik dacht dat iedereen dit met de geboorte meekreeg. Dat bleek dus niet zo te zijn. Achteraf realiseerde ik me dat het eigenlijk best uniek is om zo vroeg al te weten wat je later wilt worden.

Toen ik mijn MAVO-diploma had gehaald en er HAVO-leerniveau werd gevraagd voor het conservatorium, vond mijn vader het beter dat ik eerst een MBO-opleiding detailhandel ging doen. Dat zou een jaar langer duren dan de HAVO, maar dan had ik tenminste wel alvast een diploma op zak voor het geval het conservatorium niet zou lukken. Op zich snapte ik zijn gedachten wel, maar ik werd er niet blij van. Mijn vader was een hardwerkende ondernemer en had nogal zijn bedenkingen over mijn beroepskeuzewens.

Daarnaast vonden ze in het dorp waar ik ben opgegroeid het ook maar niks. “Die jongen van Lammers gaat conservatorium doen en dan ook nog ‘lichte muziek’! Nou, die belandt straks nog in de goot”. Zo werd er toen over gedacht. Na mijn MBO werd ik toegelaten op het conservatorium en kon ik gaan doen wat mijn hart mij al jaren geleden had ingegeven.

Toen ik uiteindelijk mijn diploma van het conservatorium in ontvangst mocht nemen, maakte mijn vader de onhandige opmerking: “Zo jongen, nou wordt het eens tijd dat je echt aan het werk gaat”. Die opmerking kwam als een mokerslag binnen. Had ik daar zo lang en zo hard voor gestudeerd om zo’n akelige opmerking te moeten incasseren? Later volgden nog een paar opmerkingen van gelijke strekking.

Ik was niet goed genoeg en dat nam ik voor waar aan

Het effect

In de ogen van mijn vader was ik blijkbaar niet goed genoeg, hoezeer ik ook mijn best had gedaan. Het waren maar een paar woorden, maar wel met jarenlange gevolgen.

Dat ik niet goed genoeg was, heb ik zelf voor waar aangenomen. Hierdoor heb ik mijn vader altijd op afstand gehouden. Zo ging ik niet te vaak op bezoek, alleen de verplichte bezoekjes en dan ook niet langer dan nodig was.

Heeft hij ook letterlijk gezegd: “Eddy, je bent niet goed genoeg?”. Nee, natuurlijk niet. Ik heb het echter wel zo gevoeld, voor waar aangenomen en onbewust hiernaar gehandeld. Ik heb het pas op kunnen lossen toen ik de opleiding Transformatieve Mediaton en Life Coaching ben gaan doen. Mijn vader werd één van mijn verplichte oefenprojecten en ik ging ontrafelen wat er nu eigenlijk was gebeurd. De oplossing was achteraf gezien best eenvoudig. Zoals Johan Cruijff het zo mooi verwoordde: “Je gaat het pas zien als je het doorhebt”.   

Met ontrafelen verdween er een conflict

De transformatie

Ik heb het kunnen transformeren en in een goed gesprek met mijn vader ‘handen en voeten’ kunnen geven. Mijn vader heeft de opmerking gemaakt uit zorgzaamheid voor mij, vanuit zijn optiek. Hij wilde graag dat ik een goede baan zou vinden, zodat ik mijzelf en mijn gezin kon onderhouden. Hij heeft zich nooit gerealiseerd wat zijn opmerking met mij heeft gedaan.

Hiermee is het conflict uit de wereld geholpen, eindelijk opgelost. Zo fijn en wat een rust bracht het met zich mee. Gelukkig hebben wij nog de laatste drie jaar van zijn leven samen een waardevolle en goede vader-zoon relatie gehad. Met quality time en hele mooie gesprekken.